ต่อจากตอนนี้นะ
[19:45
น.]
ยังไม่ทันที่บูรณ์จะเอี้ยวตัวหนี ก็โดนอ้นจับตัวกดลงไปที่เตียงคู่จนได้
พอเห็นว่าตัวเองเริ่มหมดทางที่จะหนีก็เลยพูดกับอ้นว่า
พอเห็นว่าตัวเองเริ่มหมดทางที่จะหนีก็เลยพูดกับอ้นว่า
“อ้น...ปล่อยพี่เถอะนะเว้ย พี่ไม่อยากให้เราเป็นแบบ one night
stand แล้วต้องมานั่งเสียใจทีหลังนะ...ขอร้องล่ะ”
stand แล้วต้องมานั่งเสียใจทีหลังนะ...ขอร้องล่ะ”
แต่ดูเหมือนว่าอ้นจะไม่ฟังที่บูรณ์พูดเลยแม้แต่น้อย
“ผมบอกแล้วไงว่าจะไม่ยอมให้พี่หนีไปไหน ผมบอกแล้วไงว่าผมจะ
ต้องเอาพี่มาเป็นของผมให้ได้น่ะ...ฉะนั้นแล้ว คืนนี้ อยู่กับผมคนเดียว
เท่านั้น...ไม่มีใครมาเห็นเราหรอกน่า”
ต้องเอาพี่มาเป็นของผมให้ได้น่ะ...ฉะนั้นแล้ว คืนนี้ อยู่กับผมคนเดียว
เท่านั้น...ไม่มีใครมาเห็นเราหรอกน่า”
อ้นพูดจบก็เริ่มรุกเข้าหาบูรณ์ทันทีโดยยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าตี๋
ตรงหน้าโดยที่ขึงแขนของคนตรงหน้าทั้งสองข้างอยู่เหนือหัว ก่อนที่จะ
ค่อยๆมอบจุมพิตที่อ่อนหวานให้ช้าๆ...
ตรงหน้าโดยที่ขึงแขนของคนตรงหน้าทั้งสองข้างอยู่เหนือหัว ก่อนที่จะ
ค่อยๆมอบจุมพิตที่อ่อนหวานให้ช้าๆ...
แล้วอ้นก็เริ่มรุกมากขึ้นด้วยการใช้ลิ้นดันให้ริมฝีปากบางเปิดออก
เพื่อแทรกลิ้นเข้าไปแล้วก็เริ่มรุกล้ำโพรงปากมากขึ้นเรื่อยๆ จนทำเอา
บูรณ์ไม่สามารถปฏิเสธอ้นได้อีก ด้วยเพราะความหวานที่ได้รับในตอนนี้
ช่าง...หอมหวานเกินจะห้ามใจมากนี่นา
เพื่อแทรกลิ้นเข้าไปแล้วก็เริ่มรุกล้ำโพรงปากมากขึ้นเรื่อยๆ จนทำเอา
บูรณ์ไม่สามารถปฏิเสธอ้นได้อีก ด้วยเพราะความหวานที่ได้รับในตอนนี้
ช่าง...หอมหวานเกินจะห้ามใจมากนี่นา
หลังจากจูบจนหนำใจแล้ว อ้นก็ถอนริมฝีปากออกจากบูรณ์มามอง
หน้าอีกฝ่ายตรงๆ ตอนนี้บูรณ์อยู่ในสภาพที่เรียกได้ว่า...เขาไม่สามารถ
พูดอะไรออกมาได้อีกแม้แต่คำขอร้องให้อ้นนั้นหยุดการกระทำนี้เสียที
ก็ไม่อาจเอ่ยมันออกมา...
หน้าอีกฝ่ายตรงๆ ตอนนี้บูรณ์อยู่ในสภาพที่เรียกได้ว่า...เขาไม่สามารถ
พูดอะไรออกมาได้อีกแม้แต่คำขอร้องให้อ้นนั้นหยุดการกระทำนี้เสียที
ก็ไม่อาจเอ่ยมันออกมา...
พอเห็นแบบนี้แล้ว อ้นก็พูดขึ้นมาว่า
“งั้น...เรามาต่อกันดีกว่านะครับ...พี่บูรณ์”
จบคำ อ้นก็เริ่มยื่นใบหน้าเข้าไปซุกไซ้ลำคอขาวสว่างของบูรณ์ช้าๆ
ปลายลิ้นเรียวตวัดที่เนื้อคอนุ่มช้าๆ ทำเอาร่างของบูรณ์เกร็งขึ้นมา
ทั้งร่างทันที เขาแทบจะกัดฟันอดทนมันแทบไม่ไหวอยู่แล้ว...
เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะได้เจอเหตุการณ์แบบนี้เลยซักนิดเดียว
ปลายลิ้นเรียวตวัดที่เนื้อคอนุ่มช้าๆ ทำเอาร่างของบูรณ์เกร็งขึ้นมา
ทั้งร่างทันที เขาแทบจะกัดฟันอดทนมันแทบไม่ไหวอยู่แล้ว...
เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะได้เจอเหตุการณ์แบบนี้เลยซักนิดเดียว
แล้วบูรณ์ยิ่งอยากจะกัดลิ้นหนีตายเมื่อริมฝีปากจอมซนนั่นเริ่มกดและ
เม้มแบบเน้นๆลงที่คอของตัวเองหนักเข้าเรื่อยๆ ร่างของเขาแทบจะ
ละลายหายเหมือนโดนแดดส่องนานๆ
เม้มแบบเน้นๆลงที่คอของตัวเองหนักเข้าเรื่อยๆ ร่างของเขาแทบจะ
ละลายหายเหมือนโดนแดดส่องนานๆ
บูรณ์พูดร้องขอให้อ้นหยุดด้วยน้ำเสียงที่สั่นกระเส่าเกินควบคุม
“พะ...พอ..พอเถอะ
อ้น...มันจะล้ำเส้นเข้าไปทุกทีแล้วนะ...ได้โปรด
หยุดเถอะ...อึก...”
หยุดเถอะ...อึก...”
ได้ยินแบบนี้...มีหรือที่คนอย่างอ้นจะยอมหยุดง่ายๆ
เขากลับยิ่งฝืน
คำห้ามหนักไปอีก ยิ่งรุกหนักขึ้นไปอีกจนตอนนี้...บูรณ์พูดขอร้องพร้อม
เสียงสะอื้นนิดๆเข้าซะแล้ว
คำห้ามหนักไปอีก ยิ่งรุกหนักขึ้นไปอีกจนตอนนี้...บูรณ์พูดขอร้องพร้อม
เสียงสะอื้นนิดๆเข้าซะแล้ว
“ฮึก...ได้..ได้โปรดเถอะ...อ้น...ปล่อยพี่ไปเถอะ...พี่ไม่อยาก...จะ..
เสียใจทีหลัง...นะ...”
เสียใจทีหลัง...นะ...”
“พะ..พี่บูรณ์...ผมขอได้มั้ย...ทั้งตัวทั้งหัวใจของพี่...คืนนี้ผมขอนะ...”
อ้นร้องขอบูรณ์ทำเอาฝ่ายของบูรณ์หมดแรงที่จะฝืน คืนนี้...เขายอม
ปล่อยให้เรื่องราวเดินต่อไปตามที่อ้นอยากให้เป็น....
ปล่อยให้เรื่องราวเดินต่อไปตามที่อ้นอยากให้เป็น....
เมื่ออ้นเห็นว่าเป็นแบบนี้ เลยปล่อยมือจากการพันธนาการมือทั้ง
สองข้างของบูรณ์แล้วประคองใบหน้าให้รับจูบปลอบที่แสนอ่อนหวาน
จากตัวเองอย่างค่อยเป็นค่อยไป
สองข้างของบูรณ์แล้วประคองใบหน้าให้รับจูบปลอบที่แสนอ่อนหวาน
จากตัวเองอย่างค่อยเป็นค่อยไป
จากนั้นอ้นก็ประคองร่างบางของบูรณ์ขึ้นมานั่งบนเตียงช้าๆ
เริ่มยื่น
มือเข้าไปแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวอย่างเบามือ ทีละเม็ด...ทีละเม็ด จนใน
ที่สุด เสื้อก็ถูกโยนลงจากเตียงด้วยมือของอ้นไปช้าๆ ร่างขาวเนียน
ท่อนบนปรากฏให้ได้เห็นเต็มตาครั้งแรกมันล่อตาล่อใจ ทำให้อ้นอดใจ
ไม่ไหว ต้องยื่นมือไปสัมผัสอย่างแผ่วเบามือ
มือเข้าไปแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวอย่างเบามือ ทีละเม็ด...ทีละเม็ด จนใน
ที่สุด เสื้อก็ถูกโยนลงจากเตียงด้วยมือของอ้นไปช้าๆ ร่างขาวเนียน
ท่อนบนปรากฏให้ได้เห็นเต็มตาครั้งแรกมันล่อตาล่อใจ ทำให้อ้นอดใจ
ไม่ไหว ต้องยื่นมือไปสัมผัสอย่างแผ่วเบามือ
จากเพียงไล้นิ้ววนทั่วร่าง
เริ่มเพิ่มระดับมากขึ้น...อ้นเริ่มยื่นหน้าเข้าไป
ลิ้มรสจากร่างตรงหน้าอย่างกับคนอดอยาก ยิ่งตัวเองทำแบบนี้มากขึ้น
เท่าไหร่...ก็ยิ่งทำให้ร่างบางของบูรณ์ตัวสั่นสะท้านต้านแรงมากขึ้นเท่านั้น
ลิ้มรสจากร่างตรงหน้าอย่างกับคนอดอยาก ยิ่งตัวเองทำแบบนี้มากขึ้น
เท่าไหร่...ก็ยิ่งทำให้ร่างบางของบูรณ์ตัวสั่นสะท้านต้านแรงมากขึ้นเท่านั้น
“อะ...อ้า..!?”
“อะ!? พะ...พี่บูรณ์ เป็นอะไรครับ? เจ็บ...งั้นเหรอ?”
อ้นถามบูรณ์ทันทีที่ได้ยินเสียงครางออกมาแบบนี้ด้วยความเป็นห่วง
“คงจะอย่างนั้นล่ะมั้ง...”
“โธ่พี่! เดี๋ยวก็ชินน่า”
“เจ้าเด็กบ้า!? หมายความไปเองตลอดเลยนะ”
“ฮึๆ...พี่รอผมแป๊บนะ ขอถอดเสื้อก่อน”
พูดจบ อ้นก็รีบแกะกระดุมเสื้อของตัวเองทันทีแล้วโยนเสื้อทิ้งลงไป
จากเตียงก่อนที่จะจัดการถอดกางเกงทั้งของตัวเองและของบูรณ์ออกไป
จนหมดสิ่งกีดขวางการสัมผัสระหว่างกันและกันโดยสิ้นเชิง
จากเตียงก่อนที่จะจัดการถอดกางเกงทั้งของตัวเองและของบูรณ์ออกไป
จนหมดสิ่งกีดขวางการสัมผัสระหว่างกันและกันโดยสิ้นเชิง
อ้นค่อยๆคลานเข้าหาใจกลางร่างของฝ่ายตรงข้ามช้าๆจากนั้นก็เริ่ม
เล้าโลมแกนกลางด้วยเรียวลิ้นช้าๆ และเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆจนมีของเหลว
บางอย่างล้นทะลักเข้ามาแทนในปาก
เล้าโลมแกนกลางด้วยเรียวลิ้นช้าๆ และเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆจนมีของเหลว
บางอย่างล้นทะลักเข้ามาแทนในปาก
และในที่สุด...บทบรรเลงเพลงโหมโรงก็เริ่มต้นขึ้นและยิ่งเร่งเร้าจังหวะ
มากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเร่งเร้าอารมณ์ต้องการมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกว่ามี
ความสุขและทุกข์ในเวลาเดียวกันมากขึ้น...
มากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเร่งเร้าอารมณ์ต้องการมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกว่ามี
ความสุขและทุกข์ในเวลาเดียวกันมากขึ้น...
สุดท้าย...ค่ำคืนนี้ก็จบลงด้วยความสุขของอ้น
แต่สำหรับบูรณ์นั้น...เขา
จะถือเรื่องนี้เป็นความสุขของตัวเองได้หรือเปล่านะ?
จะถือเรื่องนี้เป็นความสุขของตัวเองได้หรือเปล่านะ?
ต่อไปตอนนี้เลยค่า
